Kilimanjaro

Etymologia

Według jednej z hipotez (wysnuł ją niemiecki misjonarz Johann Ludwig Krapf), nazwa Kilimandżaro pochodzi z połączenia dwóch słów języka tamtejszych plemion. Kilima oznacza słowo Góra, Njiaro zaś Karawanę.

Początki eksploracji

Jeszcze przed przybyciem Europejczyków wokół masywów wulkanicznych mieszkały liczne koczownicze plemiona. Kilimandżaro wśród nizin było czymś niezwykłym dla tamtejszych mieszkańców. Budziło wśród nich grozę do tego stopnia, że nazwali go Górą złych duchów. Niektóre plemiona (np. Masajowie) oddawały boską cześć Górze światłości. Zainteresowanie wyżyną wzrosło dopiero w XIX wieku, gdy Tanganika, na terenie której znajdowała się wówczas Kilimandżaro, stała się kolonią niemiecką. 5 października 1889 roku, niemiecki kartograf pochodzący z Lipska, profesor Hans Meyer wraz ze swoim przewodnikiem, Szwajcarem Ludwikiem Purtschellerem stanęli na szczycie Białego Dachu Czarnego Lądu. Dosyć szybko zauważono walory turystyczne góry i już w 1898 roku wytyczono pierwszy szlak turystyczny, który prowadził na sam szczyt. Kilkanaście lat później, w 1932, na zboczach powstało pierwsze schronisko. Pierwszym Polakiem, który zdobył Kilimandżaro był Antoni Jakubski, zoolog. Było to w 1910 roku.

Ochrona przyrody

Wcześnie zauważono też walory przyrodnicze masywu Kilimandżaro - już w 1921 roku powstał tu rezerwat przyrody. W 1973 roku wyższe piętra masywu powyżej linii drzew (ok. 2700 m. n.p.m.) objęto ochroną w ramach Parku Narodowego Kilimandżaro (ang. Kilimanjaro National Park) o powierzchni 753 km². Park został udostępniony turystom w 1977 roku, a w 1987 roku wpisano go na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Konflikt kenijsko-tanzański

 

Kilimandżaro

 

Widok na Kilimandżaro od strony Kenii

Do roku 1977 Kilimandżaro zdobyło swym urokiem serca wielu turystów, głównie z Europy Zachodniej. Na turystach jednak zarabiała tylko Kenia. Tanzania, w granicach której leży Kilimandżaro nie otrzymywała z tego żadnych profitów. W tym samym roku, 4 lutego władze Tanzanii zamknęły granice, pozostawiając setki turystów w martwym punkcie. Zarekwirowano blisko 200 jeepów i 27 samolotów. W niedługim czasie Tanzania stworzyła własny sektor turystyczny, wybudowała wiele hoteli i pensjonatów. Każdy, kto chciał poznać piękno Kilimandżaro, musiał przyjechać do Tanzanii. Władze jednak srodze się zawiodły – dochody były niewielkie, czego skutkiem było ponowne otwarcie granic w 1983.